عوامل خطر چیست؟

زخم بستر می تواند در هر نقطه از بدن با برآمدگی استخوان ایجاد شود. در حالت خوابیده به پشت ، زخم در ساکروم ، کوکسیکس و پاشنه ، در حالی که در افرادی که به یک طرف می خوابند بیشتر در باسن و مچ پا و در حالت نشسته در باسن دیده می شود.
برای ایجاد زخم بستر ، فشار خارجی باید روی سطح پوست اعمال شود ، اما این به تنهایی باعث ایجاد زخم بستر نمی شود و باید برخی از عوامل تسهیل کننده مربوط به بیمار نیز وجود داشته باشد. زخم بستر در اثر دو نوع عامل تسهیل کننده خطر ، ذاتی (مربوط به بیمار) و بیرونی در بیمارانی که به مراقبت طولانی مدت نیاز دارند ایجاد می شود. عوامل خارجی؛ فشار ، اصطکاک و رطوبت است.

مرحله بندی زخم بستر چگونه انجام می شود؟

مرحله ۱: یکپارچگی پوست دست نخورده است ، قرمزی موضعی روی برآمدگی استخوان وجود دارد. تشخیص بر روی پوست های تیره رنگ می تواند مشکل باشد. در مقایسه با بافت مجاورسالم می تواند گرم یا سرد و دردناک باشد. در سالمندان مبتلا به زخم مرحله ۱ ممکن است نشانه گسترش زخم های جدی تر باشد.
مرحله ۲: از بین رفتن جزئی درم وجود دارد. زخم های سطحی و بدون پوسته با بستر صورتی رنگ و قرمز است. ممکن است تاول ها ترکیده یا حفظ شده باشد. وجود کبودی در این مرحله نشانگر آسیب عمیق بافت است.
مرحله ۳: از بین رفتن کامل پوست وجود دارد. بافت چربی زیر جلدی ممکن است دیده شود اما درگیری عضلات ، استخوان و مفصل وجود ندارد. می تواند نکروز و حفره زیر زخم باشد. ممکن است پوسته پوسته شدن در زخم وجود داشته باشد. زخم های مرحله ۳ در حالی که در مناطق دارای بافت چربی زیر جلدی کم مانند گوش سطحی است ممکن است در مناطقی که بافت چربی زیر جلدی زیاد است عمیق تر باشد.
مرحله ۴: درگیری بافت استخوانی ، مفصلی و عضلانی با از بین رفتن ضخامت کامل پوست وجود دارد، ممکن است نکروز رخ دهد. استئومیلیت ممکن است ایجاد شود. بخشی از بستر زخم ممکن است پوسته یا زخم داشته باشد ، غالباً دارای حفره در زیر زخم است.

عوارض زخم بستر چیست؟

زخم بستر دارای ابعاد پزشکی و روانی است. زخم بستر مرحله ۴-۳ منجر به عوارض حیاتی خطرناک می شود. بعد روانشناختی غالباً نادیده گرفته می شود ، بیمار احساس درد و از دست دادن کنترل بر زندگی خود می کند و نیاز به مراقبت روزانه از زخم باعث اختلال در فعالیت های روزانه بیمار می شود و منجر به افسردگی و انزوا اجتماعی می شود. عارضه دیگر عفونت است. زخم بستر، منطقه مخزنی برای باکتری هایی است که مقاومت آنتی بیوتیکی به دست آمده در بیمارستان دارند، که می تواند به کند شدن سرعت زخم ، خطر باکتریمی و سپسیس منجر شود.

چگونه می توان از زخم بستر جلوگیری کرد؟

اقدامات لازم جهت جلوگیری از زخم بستر ، آسان تر و اقتصادی تر از درمان زخم بستر است. اولین قدم برای جلوگیری از زخم بستر ، آموزش است. بیماران و خانواده های آنها ، کارکنان بیمارستان باید در مورد دلایل و پیامدهای زخم آموزش ببینند.
زخم بستر در نواحی مانند بدن ، پاشنه ها ، ساکروم که شایع است روزانه باید بررسی شود. مه مترین عامل در جلوگیری از زخم بستر ، کاهش فشار است. برای این منظور می توان موقعیت را تغییر داد. اگر بیمار در رختخواب باشد یا به ویلچر وابسته باشد ، باید از تخت خواب ها و کوسن های کاهش فشار استفاده شود. اگر بیمار وابسته به بستر باشد ، باید حداقل هر دو ساعت یک بار موقعیت تغییر یابد و اگر به ویلچر وابسته است ، باید موقعیت در هر ساعت تغییر یابد. برای جلوگیری از اصطکاک در هنگام تغییر موقعیت باید از تکنیک های مناسب استفاده کرد. برای جلوگیری از اصطکاک زانوها و مچ پا ، باید از بالش استفاده کرد. یک بالش را باید از زیر زانو تا مچ پا قرار دهید تا از تماس پاشنه با تخت جلوگیری شود. تغذیه باید به عنوان بخشی از مراقبت از بیمار در نظر گرفته شود و درمان حمایتی باید در بیماران کم کالری و پروتئین انجام شود.

درمان زخم بستر:

درمان محافظه کارانه: در صورت باز شدن زخم بستر ، قبل از پیچیدگی باید اقدامات احتیاطی لازم انجام شود. در مراحل ۱ و ۲ ، فشار برداشته می شود، و اگر مراقبت خوب انجام شود ، بهبود حاصل می شود. اگر فشار ادامه یابد ، زخم عمیق تر و پیچیده می شود.
از بسیاری از داروهای موضعی در مراقبت از زخم استفاده می شود. ایده آل ترین راه حل برای پاکسازی زخم ، استفاده از سرم است. محلول بتادین کم ترین آسیب را به سلول ها وارد می کندو در زخم های آلوده قابل استفاده است.
در سال های اخیر بسیاری از مواد مصنوعی و نیمه مصنوعی در مراقبت از زخم ایجاد شده است. بیشتر اینها اقتصادی نیستند. این مواد باید فقط به عنوان پانسمان موقت پوست در صورت تمیز بودن زخم و در مواردی که به دلایل مختلف ممکن است عمل جراحی به تأخیر بیفتد ویا نکروز وجود نداشته باشد مورد استفاده قرار گیرد. برخی از آنها از بین رفتن مایعات ، الکترولیت و پروتئین از بدن جلوگیری می کنند.